Anksiyetenin Ayırıcı Tanısı : Psikiyatrik ve Tıbbi Bozukluklar

Özet: Bu makale anksiyetenin ayırıcı tanısını gözden geçirmektedir. Anksiyete, subjektif bir endişe veya gerginlik hissini içeren bir semptom olabilir. Subjektif kaygı duygusuyla ilişkili olarak bulunan hem psikolojik hem de somatik semptom ve bulguların gruplaşmasını içeren bir sendrom olabilir. Son olarak, anksiyete birincil, bağımsız bir hastalığı temsil edebilir. Bir semptom veya sendrom olarak anksiyete, uygun durumsal tetikleyici koşullarla bağlantılı olarak ortaya çıktığında “normal” olabilir; şiddeti uygunsuz olduğunda, uygunsuz koşullar altında ortaya çıktığında veya niteliksel olarak atipik olduğunda “anormal” olabilir. Ayrıca diğer hastalıklarla, örneğin depresyonla, ilişkisinde de anormal olabilir.

Bu gözden geçirmenin odak noktası, DSM-III tarafından tanımlandığı şekliyle anormal anksiyete sendromlarıdır. Bu sendromların, normal popülasyondaki anksiyete semptomlarına yönelik spektrumun yalnızca bir ucunu değil, ayrı anormal durumları veya tanı kategorilerini temsil ettiği varsayılmaktadır. Bununla birlikte, bu varsayım kesin olarak kanıtlanmamıştır (spesifik bir hastalık olarak panik-agorafobinin kanıtı ikna edici hale gelse de). Ayrıca, DSM-III tarafından kullanılan belirli kategorizasyonları desteklemek değişkenlik göstermektedir. Bununla birlikte, çeşitli alanlardaki muhtemel geçerliliği ve geniş kullanımı nedeniyle, bu makale DSM-III sistemini takip etmektedir. Makalede ilk olarak DSM-III ile tanımlanan birincil anksiyete bozuklukları ardından diğer DSM-III bozuklukları ve ardından anksiyete semptomları ile ortaya çıkan tıbbi bozukluklar tartışılmaktadır. Bu makale ayırıcı tanıda potansiyel olarak yararlı olan klinik ve demografik özelliklere odaklanmaktadır.

Referans: Cameron, O. G. (1985). The differential diagnosis of anxiety: psychiatric and medical disorders. Psychiatric Clinics of North America8(1), 3-23.

Saygılarımla,
Klinik Psk. İrem İskenderoğlu